Φίλοι, έχετε ακούσει ποτέ για το δάσος "Aokigahara" στην Ιαπωνία; Παρηγορηθείτε, μέχρι πριν από λίγες μέρες αυτό το δάσος μου ήταν εντελώς άγνωστο. Κατά τύχη, έπεσα πάνω σε μια έκθεση με τίτλο «Aokigahara - Το δάσος των αυτοκτονιών», ένα δάσος στην Ιαπωνία όπου πάνω από εκατό άνθρωποι αυτοκτονούν κάθε χρόνο. Και όχι φίλοι, δεν θέλω να πάω στην αυτοκτονία αυτή καθαυτή σε αυτήν την ανάρτηση, αλλά μάλλον σε ένα όμορφο δάσος που αφήνει μια πικρή επίγευση.

Το Aoikigahara Jukai μεταφράζεται περίπου ως "Η Θάλασσα των Δέντρων" και είναι ένα δάσος περίπου 3.500 εκταρίων, το οποίο εκτείνεται βόρεια στους πρόποδες του όρους Φούτζι (περισσότερο γνωστό για το ηφαίστειο Fujiyama, το οποίο είναι επίσης το υψηλότερο βουνό στην Ιαπωνία), δυτικά της Saiko και νοτιοανατολικά από τη λίμνη Shoji μεταξύ των κωμοπόλεων Fujikawaguchiko και Narusawa του νομού Yamanashi. Όταν το βουνό Φούτζι εξερράγη για τελευταία φορά το 864, ένα δάσος σχηματίστηκε πάνω στην αποξηραμένη λάβα, η οποία με τα χρόνια έχει εξελιχθεί σε ένα τεράστιο δάσος που σήμερα δεν είναι διαχειρίσιμο. Σε αυτό υπάρχουν επίσης πολλές σπηλιές στις οποίες υπάρχει παγωμένο κρύο ακόμα και το καλοκαίρι. Το πιο διάσημο σπήλαιο είναι το δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο «Narusawa Ice Cave». Δεν φέρει το όνομά του για τίποτα... Σε ορισμένα σημεία το δάσος είναι τόσο πυκνό που για χιλιόμετρα δεν ακούς τίποτα παρά μόνο τους ήχους που παράγει το ίδιο το δάσος.

Ακόμη και πριν το δάσος γίνει γνωστό για το υψηλό ποσοστό αυτοκτονιών του, οι Ιάπωνες το φοβόντουσαν και το καταραστήριζαν, επειδή τα πνεύματα που ονομάζονται Yurei λέγεται ότι φταίνε εκεί, ειδικά μεταξύ 2 και 3 π.μ., όταν ο δεσμός μεταξύ του κόσμου μας και του κόσμου των νεκρών πρέπει να είναι πιο λεπτή. Οι Ιάπωνες πιστεύουν ότι οι άνθρωποι που δεν λαμβάνουν την κατάλληλη ταφή μετά θάνατον ή που πεθαίνουν ξαφνικά από αφύσικα αίτια γίνονται γιουρέι. Κάποιες νύχτες, ακόμα και μερικές μέρες, υποτίθεται ότι θα τους ακούσεις να ουρλιάζουν, να κλαίνε και να κλαίνε. Ακόμη και τα δέντρα του δάσους λέγεται ότι είναι γεμάτα κακόβουλη ενέργεια. Αυτό μπορεί να είναι μύθος, αλλά το πικρό γεγονός είναι ότι το δάσος έγινε επίσης διάσημο από τον Ubasute: ένα είδος «παράδοσης» κατά την οποία ήταν φυσιολογικό κατά τον 19ο αιώνα να παίρνουν τα ηλικιωμένα, αδύναμα και άρρωστα μέλη της οικογένειας σε ένα βουνό ή σε ένα δάσος και αφήστε τους εκεί στη μοίρα. Ευτυχώς, αυτό είναι πλέον παράνομο.

Ωστόσο, περίπου 100 άνθρωποι πεθαίνουν σε αυτό το δάσος κάθε χρόνο, επειδή έχει το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό αυτοκτονιών στον κόσμο, αμέσως μετά τη γέφυρα Golden Gate. Τι είναι όμως αυτό που τραβάει τόσες απελπισμένες ψυχές σε αυτό το δάσος; Δύο βιβλία μάλλον φταίνε εν μέρει για αυτό. Το πρώτο βιβλίο «Kuroi Jukai» προέρχεται από τον συγγραφέα Seicho Matsumoto. Σε αυτό το βιβλίο, "The Tower of Waves", ένα ζευγάρι αυτοκτονεί μπροστά στο πανόραμα του χιονισμένου όρους Φούτζι στο δάσος Aokigahara. Το δεύτερο βιβλίο φέρει το δυσοίωνο όνομα «The Complete Manual Of Suicide» και περιέχει αυτό ακριβώς που υποδηλώνει ήδη ο τίτλος: διάφορες τεχνικές για να αφαιρέσεις τη ζωή σου. Σε αυτό το βιβλίο, το Δάσος Aokigahara διαφημίζεται ως "το τέλειο μέρος για να πεθάνεις", επειδή οι πιθανότητες να μην βρεθείς ποτέ στο απέραντο δάσος είναι πολύ μεγάλες και δεν είναι ασυνήθιστο να συμβεί αυτό, αυτό το βιβλίο βρίσκεται δίπλα σε ένα πτώμα.

Αλλά δεν είναι μόνο βιβλία που μπορείτε να βρείτε όταν περπατάτε στο δάσος Aokigahara... - παντού στο δάσος υπάρχουν κορδέλες που έχουν επικολληθεί από ανθρώπους που ίσως δεν ήταν ακόμη σίγουροι για το τι είχαν κάνει και ίσως ήθελαν να βρουν το δικό τους διέξοδος πάλι. Αν ακολουθήσετε αυτές τις κασέτες, σπάνια βρίσκετε κάτι καλό στην άλλη άκρη: απορρίμματα από γεύματα, μπουκάλια ποτών, ρούχα, ομπρέλες, σχοινιά σε κλαδιά δέντρων, προσωπικά αντικείμενα όπως φωτογραφίες, σκεύη μακιγιάζ, κομμένα δελτία ταυτότητας , κλειδιά, αλλά και αποχαιρετιστήρια γράμματα ή, στη χειρότερη περίπτωση, ένα Πτώμα ή τουλάχιστον τα λείψανά του.

Ακόμη και εκείνοι που αποφασίζουν ενάντια σε αυτό που κάνουν σπάνια θα βγουν με ασφάλεια από το δάσος. Το δάσος είναι πολύ πυκνό κατάφυτο, έτσι ώστε μετά από λίγα μόλις μέτρα να χάσεις όλη την εικόνα και να χαθείς ανελέητα. Επιπλέον, τα κινητά τηλέφωνα και άλλες συσκευές με δυνατότητα GPS που θα μπορούσαν να είναι χρήσιμες γίνονται άχρηστα στα βάθη του δάσους. Αυτό οφείλεται στις υψηλές αποθέσεις σιδήρου στο βράχο της λάβας, που διαταράσσει τα σήματα. Ακόμη και μια κλασική πυξίδα δεν θα ήταν χρήσιμη εδώ. Υποτίθεται ότι υπάρχει ένα μυστηριώδες μαγνητικό πεδίο που κάνει τις πυξίδες και τα ηλεκτρονικά άχρηστα. Ωστόσο, δεν υπάρχουν στοιχεία για αυτούς τους ισχυρισμούς. Ο ιαπωνικός στρατός και ο στρατός των ΗΠΑ διεξάγουν τακτικά κοινές ασκήσεις στην περιοχή και δεν έχουν αναφέρει σημάδια ασυνήθιστης δραστηριότητας. Αλλά πολλοί κάτοικοι λένε ότι ακόμη και άνθρωποι που δεν ήταν αυτοκτονικοί θα τρελαίνονταν σε αυτό το δάσος και θα αυτοκτονούσαν.

Το 1971, οι αρχές αποφάσισαν να ζητούν από την αστυνομία να ερευνά το δάσος για πτώματα μία φορά το χρόνο για να τα απορρίπτει. Ακριβώς στην «αρχή» του δάσους υπάρχει επίσης μια τεράστια πινακίδα με την εξής επιγραφή: «Η ζωή σου είναι ένα πολύτιμο δώρο που σου έκαναν οι γονείς σου. Σκεφτείτε τους γονείς, τα αδέρφια και τα παιδιά σας. Μην κρατάς τις ανησυχίες σου για τον εαυτό σου και μιλάς για αυτές». Ανάμεσά τους ο αριθμός μιας τηλεφωνικής συμβουλευτικής υπηρεσίας, οι περίπολοι υποτίθεται ότι αποτρέπουν όσους έχουν βαρεθεί τη ζωή από τα σχέδιά τους και υπάρχουν επίσης πολλές μικρότερες πινακίδες παντού, που προειδοποιούν να μην εγκαταλείψουν την πεπατημένη, γιατί αλλιώς είναι εύκολο να χαθούν.

Για πολλούς Ιάπωνες, η αυτοκτονία δεν είναι μια ασυνήθιστη επιλογή για να «ξεπεράσουν» για πάντα τον πόνο μιας χαμένης δουλειάς, ενός αποθανόντος μέλους της οικογένειας, ενός εγκαταλειμμένου συντρόφου ή κάτι παρόμοιο. Σε γενικές γραμμές, η Ιαπωνία κατέχει ένα θλιβερό ρεκόρ όσον αφορά τον αριθμό των αυτοκτονιών. Μόνο το 2010, περισσότεροι από 34.400 άνθρωποι αυτοκτόνησαν. Από ανθρώπους που ήθελαν να ζήσουν ζωντανά τη μαγεία αυτού του δάσους, ακούς ένα πράγμα πάνω από όλα: μόλις βρεθείς στο δάσος Aokigahara, δεν ακούς τίποτα περισσότερο, είναι - με την πραγματική έννοια της λέξης - νεκρή ησυχία. Επιπλέον, θα πρέπει κυριολεκτικά να σε τραβήξει όλο και πιο μακριά στο δάσος, ακόμα κι αν δεν ήθελες να μπεις στην αρχή. Επιπλέον, πρέπει πάντα να περιβάλλεται από ένα πολύ καταπιεστικό συναίσθημα, φόβο και τρομερή θλίψη.

Βρήκα αυτή την αναφορά στο YouTube στην οποία ένας γεωλόγος οδηγεί την ομάδα κάμερας μέσα στο δάσος και λέει πολλές λεπτομέρειες για το Aokigahara Jukai και τη σημερινή κοινωνία στην Ιαπωνία, χωρίς να δραματοποιεί. Συναντά επίσης έναν άντρα σε μια σκηνή στη μέση του δάσους και του μιλάει...

Το δάσος αυτοκτονίας στην Ιαπωνία (πλήρες ντοκιμαντέρ)