Τυχαία βροχή, κορδέλες μελαγχολίας
Η στιγμή πεθαίνει ακριβώς εδώ, μπροστά μου
Γκρίζοι ορίζοντες ζωγραφίστηκαν στις μέρες μου
Η αυλαία έπεσε, οι μοναχικοί ακόμα παίζουν
Χόρεψε μαζί μου, καλή μου
Ο χορός αυτών που δεν θα επιστρέψουν ποτέ
Αιμορραγικά ίχνη που άφησαν πίσω τους, για τους ζωντανούς
Ακούστε τη ζωή να σφυρηλατείται με το θάνατο
Είναι μια υπέροχη καταιγίδα που ξεσπά
Τόσο καιρό περίμενα
Τώρα έχεις γεύση μέλι, αγαπητέ,
Στην άκαμπτη γλώσσα μου
Είναι καταπραϋντικό καθώς ψάχνεις
Στην ημισέληνο αγωνία μου
Τα χείλη σου της τραγωδίας που γλείφουν το ρέκβιεμ μου
Με προδίδει το φιλί σου...
Θα αιμορραγούσες ξανά για μένα,
Γιατί λατρεύω το σφυροκόπημα του
Πάνω στο τραχύ, άψυχο καβούκι σου, γίνεται σαν σατέν
Δεν υπάρχει αγάπη, ω, αγάπη μου, δες
Είμαι ο αρχιτέκτονας αυτής της γλυκόπικρης περίληψης
Ένα κλειδί, μια πόρτα, ένα όραμα, απομεινάρια ονείρου
Διάδρομος συμπερασμάτων μέσα από φαρδιές κορδέλες
Σαν άγαλμα που πρωταγωνιστεί με τα ίδια ψυχρά μάτια
Αγάπη μου, σκότωσε με ξανά, γιατί τώρα ξέρω τι είμαι
Ξάπλωσε μαζί μου, αγαπητέ μου
Ακούστε αυτό το ρέκβιεμ, που πάντα σας άρεσε να ακούτε
Αν και ήξερες τις λέξεις, τις τραγούδησες λάθος
Το αίμα άρχισε να βουλώνει
Ακόμα στη βροχή,
Κάποια πράγματα δεν μπορούν να θυμηθούν
Και κάτι που δεν μπορείς να ξεχάσεις...