Δεν ζούμε ούτε σε δημοκρατία ούτε σε αριστοκρατία, αλλά σε μια ολιγαρχία – κυριαρχία των λίγων

Δημοκρατία σημαίνει διακυβέρνηση από τον λαό. Μέχρι στιγμής, τόσο γνωστά. Αλλά τι διακρίνει μια δημοκρατία από άλλες μορφές διακυβέρνησης, όπως η μοναρχία; Οι περισσότεροι θα απαντούσαν: ελεύθερες εκλογές. Αυτό όμως που πολλοί δεν γνωρίζουν είναι ότι για τους αρχαίους Έλληνες, που επινόησαν τον όρο δημοκρατία, η εκλογική διαδικασία δεν ήταν το μέσο της δημοκρατίας, αλλά της αριστοκρατίας, δηλαδή η κυριαρχία των καλύτερων.

Οι εκλογές χρησιμοποιούνται για τον προσδιορισμό του υποτιθέμενου πιο ικανού προσώπου σε έναν διαγωνισμό. Το μέσο της δημοκρατίας, από την άλλη, ήταν το σύστημα της λοταρίας. Η αρχή της δημοκρατίας είναι η ισότητα και για τους Έλληνες η ισότητα σήμαινε: όλοι μπορούν να κυβερνήσουν και όλοι μπορούν να κυβερνηθούν. Γι' αυτό τραβήχτηκαν πολιτικές θέσεις. Ωστόσο, η εκλογική διαδικασία εφαρμόστηκε σε θέσεις στις οποίες απαιτούνταν επάρκεια και εμπειρία, όπως στρατιωτικές λειτουργίες. Εξακολουθούμε να χρησιμοποιούμε τη διαδικασία της κλήρωσης για την επιλογή λαϊκών δικαστών σήμερα. Στην πολιτική, όμως, χρησιμοποιούμε αριστοκρατικές διαδικασίες. Άρα δεν ζούμε σε δημοκρατία, αλλά ζούμε στην πραγματικότητα σε μια αριστοκρατία; Λοιπόν, ο καθένας από εμάς γνωρίζει ότι η διαδικασία επιλογής στο κομματικό μας κράτος δεν οδηγεί στην επιλογή των καλύτερων, αλλά μάλλον αυτών που διεκδικούν τον εαυτό τους στο κομματικό δίκτυο. Επιπλέον, η ικανότητα προσέλκυσης ψήφων δεν είναι ίδια με την ικανότητα να λαμβάνεις καλές αποφάσεις. Δεν ζούμε λοιπόν ούτε σε δημοκρατία ούτε σε αριστοκρατία, αλλά σε ολιγαρχία – κυριαρχία των λίγων.

Τώρα στο ερώτημα γιατί το κράτος μπορεί να ασκήσει μεγαλύτερη εξουσία επί των ατόμων σήμερα από ποτέ. Πολλοί πιστεύουν ότι ένας μεσαιωνικός βασιλιάς ή ένας πρώην αρχηγός φυλής είχε απεριόριστες εξουσίες με τις οποίες μπορούσε να παρενοχλήσει αυθαίρετα τους υπηκόους του. Αυτό είναι βασικά αλήθεια, αλλά η εξουσία τέτοιων κυβερνώντων συχνά εκτείνεται μόνο στο απλωμένο χέρι: Αν είμαι στο ίδιο δωμάτιο με έναν απόλυτο κυβερνήτη, μπορεί να με σκοτώσει κατά βούληση. Μόλις όμως η γάτα βγει από το σπίτι, τα ποντίκια χορεύουν στο τραπέζι. Με άλλα λόγια: Εάν ο ηγεμόνας δεν έχει τρόπο να επιβάλει τη θέλησή του σε μια μεγάλη επικράτεια, η εξουσία δεν είναι μακριά. Προϋπόθεση για να γίνει αυτό είναι η αστυνομία και η συνολική γραφειοκρατία - πράγματα που δεν ήταν πάντα διαθέσιμα σε πολλούς κυβερνώντες στο παρελθόν. Σήμερα, ωστόσο, κάθε δημοκρατία, όσο φιλελεύθερη κι αν είναι, έχει την ευκαιρία να αναγκάσει τελικά τους πολίτες να κάνουν πράγματα παρά τη θέλησή τους στην καθημερινή τους ζωή, όπως φαίνεται στα μέτρα για τον κορωνοϊό:

Θα ήταν σχεδόν αδύνατο για έναν μεσαιωνικό ηγέτη να επιβάλει ολοκληρωμένα μέτρα όπως η χρήση μάσκας. Μόνο ένα σύγχρονο αστυνομικό κράτος μπορεί να το κάνει αυτό. Δυστυχώς, πολλοί άνθρωποι (ειδικά αυτοί που βρίσκονται στην αριστερά) ξεχνούν ότι οι νόμοι τελικά επιβάλλονται ΠΑΝΤΑ με τη βία. Βία σημαίνει: Τραμπούκοι (αστυνομικοί) που πληρώνονται από το κράτος έρχονται και με χτυπούν, με σέρνουν και με πηγαίνουν σε ένα μέρος που δεν θέλω να είμαι (φυλακή). Το γεγονός ότι η ολοκληρωτική φαντασίωση NoCovid είναι τόσο δημοφιλής μεταξύ των επιστημόνων δείχνει ότι αυτές οι επαγγελματικές ομάδες δεν γνωρίζουν ξεκάθαρα τη σχέση μεταξύ νόμων και βίας: Το NoCovid θα μπορούσε να εφαρμοστεί μόνο σε ένα αστυνομικό κράτος που χτυπά άτομα που, για παράδειγμα, ξεφεύγουν από κόκκινο χωρίς άδεια μετακινηθείτε σε μια πράσινη ζώνη.

Όσοι περιγράφουν τους επικριτές των μέτρων για τον κορωνοϊό ως κίνδυνο για τη δημοκρατία κάνουν λάθος από δύο απόψεις: 1. Όπως είπα, ζούμε σε μια ολιγαρχία που όντως απειλείται από τους επικριτές της, αλλά το βλέπω ως θετικό. 2. Αυτό που στην πραγματικότητα είναι ένα επίτευγμα της «Δύσης» που αξίζει να διατηρηθεί δεν είναι η «δημοκρατία», αλλά το ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ. Είναι το μόνο πράγμα που μας προστατεύει από την κρατική αυθαιρεσία και μια δικτατορία της πλειοψηφίας! Βάζει αλυσίδες στους κυβερνώντες.

Συγκεκριμένα, αποσκοπεί, για παράδειγμα, να εμποδίσει τις κυβερνήσεις να επιβάλουν μέτρα για τον κορωνοϊό χωρίς καλή αιτιολόγηση ή να ξεκινήσουν αυθαίρετα κατ' οίκον έρευνες και συλλήψεις μετά από τρομοκρατικές επιθέσεις. Πολιτικοί όπως ο κ. Weil μπορεί να διαμαρτύρονται για αυτό, αλλά αυτό δείχνει πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη των πολιτικών να απελευθερωθούν από τα δεσμά του κράτους δικαίου και πόσο σημαντικά είναι αυτά τα δεσμά. Τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, προσωπικά θα πρόσθετα μια άλλη αρχή: Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να εξαναγκάσει τους άλλους να κάνουν οτιδήποτε παρά τη θέλησή τους - ούτε καν το κράτος! Αυτή η αρχή θα μπορούσε να περιγραφεί ως ελευθεριακή ή αναρχική. Ωστόσο, το προσωπικό μου όραμα δεν είναι ένα κράτος νυχτοφύλακα, αλλά μια ριζοσπαστική δημοκρατία με αναρχικές αρχές. Η εξήγηση θα απαιτούσε άλλη ανάρτηση.

Προσθήκη στον ρόλο των ΜΜΕ: Τέτοιο χειριστικό ρόλο παίζουν και αυτά γιατί η εκλογική διαδικασία μετατρέπει τους πολιτικούς σε ήρωες σε έναν διαγωνισμό, ενώ εμείς οι πολίτες ανάγουμε σε παθητικούς θεατές. Η πολιτική γίνεται έτσι ένα θέαμα που οργανώνεται από τα μέσα ενημέρωσης χρησιμοποιώντας μια σαφή κατανομή ρόλων: ήρωες μάχονται εναντίον κακών - Μπάιντεν (καλός) εναντίον Τραμπ (κακό), Ζελένσκι (καλός) εναντίον Πούτιν (κακό). Η εύνοια του κοινού στη συνέχεια κατευθύνεται με παρόμοιο τρόπο στη διοργάνωση αγώνων πάλης.

Κατ' αρχήν, δεν έχω τίποτα εναντίον των ανθρώπων χωρίς ιδιαίτερες ικανότητες να μπαίνουν σε πολιτικές θέσεις. Η πολιτική δεν είναι η ικανότητα, αλλά η κρίση. Ας πάρουμε τον Drosten: Πολύ ικανός, αλλά όχι καλή κρίση. Εάν επιλέγαμε πολιτικούς με βάση τις ικανότητες, δηλαδή τοποθετούσαμε μόνο ειδικούς σε ορισμένες θέσεις, θα είχαμε ακριβώς αυτό που δεν θέλω στην πραγματικότητα: μια ολοκληρωτική τεχνοκρατία ή τεχνοκρατία.

Εδώ είναι μια μικρή συμβουλή βιβλίου: Ενάντια στις εκλογές: Γιατί η ψηφοφορία δεν είναι δημοκρατική – David van Reybrouck